Verwachting en realiteit zijn niet altijd hetzelfde

Je had het je helemaal geweldig voorgesteld. Jij en je nieuwe pup zouden de beste vrienden worden, hij zou je overal volgen en heerlijk bij je op schoot slapen tijdens gezellige avonden met je gezin. Je kinderen zouden altijd een speelmaatje hebben en hun pc of telefoon vaker laten voor wat het is, want wat is nou leuker dan spelen met een puppy. En je had al visioenen van lange wandelingen samen met je nieuwe soulmate waar je je hoofd leeg kon maken en ook nog aan je conditie zou werken. Daar keek je dan ook al maanden naar uit….

Maar hoe anders was de werkelijkheid. Jouw lieve kleine pup is in werkelijkheid niet zo heel erg lief. Hij bijt in alles en iedereen en vaak tot bloedens toe. Het lijkt wel een klein monster dat jou en jouw kinderen iedere dag weer probeert aan te vallen met zijn vlijmscherpe tandjes en hoe meer je hem probeert te laten stoppen hoe erger het lijkt te worden. Diezelfde kinderen vermijden de pup alsof hij een enge ziekte heeft, want naja weer die tandjes en oja hij plast ook overal en dan moet het opgeruimd worden, maar dat is niet het leukste klusje om te doen. En nadat hij de favoriete knuffel van je dochter in duizend stukjes had versnipperd, is de liefde van die kant helemaal bekoeld. Wandelen is een uitdaging op zich, want de riem omdoen is een gevecht waarbij tanden in riem en jouw handen belanden tenminste als je hem te pakken krijgt voor hij door heeft dat je zijn tuig wilt omdoen. En eenmaal buiten wil hij niet lopen, maar gooit zich regelmatig met veel gevoel voor drama op de grond en verzet geen stap meer. Langer dan een rondje om het blok lopen is al een uitdaging, dus je start je wandelingen iedere dag met meer tegenzin. Slapen is een luxe geworden. Je dacht dat je er wel op voorbereid was, je hebt immers ook twee kinderen groot gekregen en die sliepen ook niet meteen door. Maar deze kleine rakker huilt zo hard dat je genoodzaakt bent om de hele nacht bij hem te slapen op de bank want de buren vinden het niet zo leuk als ze iedere nacht worden opgeschrikt door een jankende kleine wolf. De tuin is een woestenij na een paar weken, want graven lijkt jouw pup zijn favoriete bezigheid te zijn als hij buiten is, naast druk rennen en blaffen naar geluiden die hij buiten hoort van passerende buren of spelende kinderen.

Je pup wil ook niet in de bench, hoewel de fokker toch expliciet heeft gezegd dat hij er echt aan moet wennen en dat het gewoon een kwestie van tijd is. Maar zodra jij je pup in de bench zet, start hij een dramatische vertoning met veel geluid waarbij het onmogelijk is om hem daar te laten.
Op de bank zitten met de pup op schoot is nog niet eens in je opgekomen, want even stil zitten zonder in je te bijten als je in de buurt bent is niet gelukt tot nu toe. Zodra je hem probeert te aaien, begint hij binnen een paar seconde in je handen of kleren te bijten en dus laat je het voor nu maar achterwege. En die zindelijkheid… hoe lang zou dat moeten duren?

Maar buiten al die dingen die niet goed gaan, kan hij gelukkig ook heel lief zijn en zijn er heus wel momenten waarin je hem wel even kunt knuffelen en hij samen met jou wil spelen. En op de puppycursus vindt hij het duidelijk best wel leuk, want daar doet hij het bijna als beste van de groep. Maar ja thuisgekomen begint dan weer het spelletje van druk rennen, overal in bijten en niet willen slapen. Bezoek kwam de eerste weken nog wel, maar inmiddels is je pup al ruim 20 kilo en springt al happend naar het bezoek, die dit nu niet meer zo kunnen waarderen. Dus je sociale agenda wordt steeds leger, aangezien je pup alleen thuislaten nog niet een optie is, die bench he…

Bovenstaand verhaal is uit de dagelijkse praktijk en vaker voorkomend dan je zou denken. Niet omdat pups zo stom zijn en niet op te voeden, maar omdat het gewoon heel erg kan tegenvallen om een pup op te voeden, want niks is zo onvoorspelbaar als een dier. En dat is ok! Dat is normaal en is niks om je voor te schamen. Wij krijgen in de praktijk regelmatig cursisten die met hun handen in het haar zitten omdat ze lijden aan de puppy blues. Het gevolg is dat ze even geen leuke dingen meer kunnen ontdekken van hun pup. En die zijn er gelukkig altijd wel. En soms zitten iemand echt op het randje van afstand doen van zijn nieuwe huisgenoot. En dat is ook begrijpelijk en geen schande! Dan begeleiden we ze intensief in het opvoeden en leren begrijpen van hun pup. Die begeleiding is voor iedere nieuwe pupeigenaar belangrijk gedurende het eerste jaar. Want er is nog veel te leren over hondengedrag, welzijn van de hond en herkennen van de behoeften en mogelijkheden van iedere individuele hond. Maar soms blijkt dat er toch geen match is en dat het oprecht beter is voor alle partijen om een ander huis te vinden voor de pup. En hoewel daar nogal eens over wordt geoordeeld, realiseer je dat het beter is om in een vroeg stadium erachter te komen dat jij toch niet dat hondenmens bent dat je dacht, dan na een jaar een hekel te hebben aan je hond en alsnog die beslissing te moeten nemen. Dan is het voor jouw hond nog moeilijker om afscheid te nemen van jou en je gezin.

Voorkomen is beter dan genezen

Maar aangezien voorkomen beter is dan genezen, zetten we graag een aantal zaken op een rij die je kunt doen in de voorbereiding op het krijgen van een pup zodat de kans op een succesvolle en niet al te stressvolle opvoeding gedurende de eerste twee jaar zo groot mogelijk is.

1) Het start met de raskeuze. Vraag je zelf goed af wat je wensen en doelen zijn voor je hond. Wil je veel wandelen of heb je eigenlijk niet zoveel tijd op dagelijkse basis. Vind je het leuk om veel te oefenen met een hond of wil je eigenlijk zo min mogelijk aan opvoeding hoeven doen. Wil je je hond overal mee naar toe kunnen nemen, moet hij in het openbaar vervoer kunnen of in je auto passen. Wil je dat de kinderen een actieve rol gaan spelen bij zijn opvoeding en tenslotte wil je misschien een specifieke hondensport gaan beoefenen. Allemaal legitieme vragen die van belang zijn in je raskeuze. Kies vooral geen hond op basis van wat er net geboren is bij de buren of omdat je de border collie van je vrienden zo leuk vindt. Iedere hond is zijn eigen individu en je weet niet wat er aan opvoeding door een ander wel of niet is gedaan. Dus informeer goed naar wat de ras-eigenschappen zijn van een bepaald ras. Dit is geen garantie voor zijn karakter, maar geeft je in ieder geval een globaal idee van wat hij wel en niet waarschijnlijk zal zijn. Of laat je begeleiden door een professional hierin. Deze heeft kennis van de diverse rassen en kan je helpen om een goed doordachte keuze te maken, heeft vaak mensen in zijn netwerk die je naar een verantwoorde fokker of herplaatsorganisatie kunnen verwijzen en kan met jou bepalen wat je nu echt zoekt in een hond.

2) Maak een plan voor de inrichting van je huis en tuin. Maak het puppyproof en onderzoek de mogelijkheden waar je je pup in kunt “parkeren” als veilige plek zowel binnen als buiten. Zie het als een box voor een kind. De pup kan in een kamerkennel, bench of een ruimte die je kunt afsluiten met bijv. een traphekje. Heb je een tuin, zet die dan veilig af voor de pup, zodat hij niet kan ontsnappen, maar ook geen giftige planten kan opeten. Denk ook aan een afgeschermd stukje buiten waar je pup kan verblijven als je kinderen buiten spelen. Want veelal is dat de eerste maanden nog lastig om ze dan samen te laten. Een pup raakt snel opgewonden en kinderen moeten gewoon kind kunnen zijn en lekker kunnen ravotten zonder bang te zijn dat de pup in ze hapt of ze omverrent.

3) Informeer in je buurt naar een hondenschool die past bij je eigen gevoel en jouw eigen ideeën wat betreft opvoeden van een pup. Ga eens kijken vooraf als dat mogelijk is, zodat je ook weet of de hondenschool dat wat ze op hun website promoten ook daadwerkelijk in de praktijk doet.
Schrijf je op tijd in, want veelal starten puppycursussen een aantal keren per jaar en niet persé net als jij je pup krijgt. Dus weet wat er mogelijk is. Vaak is privébegeleiding ook mogelijk en als je voor het eerst een hond krijgt is dat ook een fijne optie. In groepslessen is het moeilijk om iedereen zijn persoonlijke vragen te beantwoorden, maar in privébegeleiding kun je beter terecht met jouw specifieke vragen en problemen.

4) Informeer je buren dat je een pup krijgt en dat deze wellicht de eerste weken nog wel eens zal blaffen en of huilen s ’nachts, maar dat je je best zult doen om dit tot een minimum te beperken. Vraag hun begrip en medewerking vooraf, dat voorkomt vaak irritatie achteraf.

5) Bereid afhankelijk van de leeftijd van je kinderen (als je die hebt) deze voor op de komst van de pup en wat dit allemaal zal betekenen voor hen. Er is een boekje dat heet Billy onze vriend van Gigi Splinter waarin op een leuke manier uitleg wordt gegeven over hondengedrag. Door vooraf hier al over te praten en duidelijke afspraken te maken met je kinderen voorkom je verdriet en onbegrip achteraf. Kinderen zijn vaak heel goed in staat om zelf goede ideeën naar voren te brengen over praktische zaken. Betrek ze hierin zodat ze ook weten dat ze een stem hebben. En probeer hun leven zo veel mogelijk hetzelfde te laten zijn wat betreft kunnen spelen in en buitenshuis en meebrengen van eventuele vriendjes en vriendinnetjes. Als de pup hier een storende factor in wordt, zal de relatie tussen de pup en je kinderen een moeizame start hebben en veel tijd kosten om beter te worden.

6) Tenslotte, lees je goed in vooraf over wat je kunt verwachten als je een pup in huis krijgt. Hoe beter je voorbereid bent, hoe eerder je zult ingrijpen als je merkt dat iets niet lekker loopt. En kom je er zelf niet uit, schakel dan een professional in om je te helpen. Hoe eerder je aan de bel trekt, hoe sneller je een pup hebt die wel die geweldige huisgenoot is en waar je vooral van kunt genieten. Het is geen schande om toe te geven dat het tegenvalt als de pup er is, maar het is dan wel belangrijk dat je dit zelf ook kunt onderkennen en hulp zoekt. Een goed opgeleide kynologisch instructeur of gedragstherapeut kan je vaak met kleine handreikingen en tips snel weer op de goede weg krijgen. Want uiteindelijk is het opvoeden van een pup tot een volwassen hond een geweldig avontuur dat je maar 1 keer in zijn leven kunt doen en dat zeker ook iets is om van te genieten.